Het lukt me niet om alleen te zijn

Een vraag van een single over ‘niet alleen kunnen zijn’

Ik ben 30 jaar en volop aan het genieten van het leven en alles dat daarbij komt kijken. Ik lijk voor velen een ‘happy single’ maar ben dat niet helemaal. Alleen zijn lukt me niet goed. Dat komt –denk ik- omdat ik geen  ‘nee’ kan zeggen, vooral als het gaat om een uitnodiging of afspraak om iets leuks te gaan doen met iemand anders of meerdere anderen. Ik zit nu wat in de knoop omdat mijn papa ziek is.

Een manier van mij om met negatieve dingen om te gaan is deze te relativeren en objectiveren. Niet om ze uit de weg te gaan of voor weg te lopen, mijn rug naar te keren of te ontkennen, maar om het een plaats te geven en wel door te kunnen gaan met al het andere. Hierdoor ben ik vaak weg en onderweg, bij of met mensen, in ieder geval regelmatig de deur uit. Ik merk dat ik dat ook doe met de ziekte van papa. Ik relativeer het.

De laatste tijd merk ik dat het te veel is zo, dat het niet altijd gaat. Ik ben vaak moe en heb minder zin in al die drukte, naast mijn verplichtingen.

Hoe kan ik een nieuw evenwicht vinden? Als ik nu al geen tijd maak voor mijn papa, hoe ga ik dan tijd maken voor een nieuw lief?

Relativeren is niet slecht

Goed dat je er voor kiest om niet in negatieve ervaringen te blijven hangen, maar zelf de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen geluk. Prima. Maar… misschien dat je de balans een beetje te ver die kant op laat slaan?

Een herkenbaar probleem en heel begrijpelijk dat je probeert wat van je leven te maken. Maar je hebt ook rust en ruimte nodig voor verdieping.

Kies en maak afspraken

Het is belangrijk om keuzes te maken en bewust tijd in te ruimen voor de zaken waarvan je eigenlijk wel weet dat ze belangrijk zijn, zoals het contact met je zieke vader. Mijn advies: plan tijd in en maak een afspraak. Zie het niet als je sluitstuk (zo van: als zich niets anders voordoet), maar echt een afspraak waarbij je ook durft te vragen aan anderen of je alleen met hem kan zijn. Als dan een vriendin je belt, wordt het denk ik makkelijker om nee te zeggen, omdat je echt een afspraak hebt gemaakt.

Rendez-moi

Op vergelijkbare manier kun je met jezelf een afspraak maken. Bijvoorbeeld een vaste avond in de week die je alleen thuis bent, waarbij je een beetje muziek luistert, wat tijdschriften doorbladert, maar vooral ook de tijd neemt om je verdriet te voelen. Zo dat het verdriet, het oprechte gevoel, er mag zijn. De rest van de week heb je nog genoeg andere leuke dingen om te doen!

(Bron: Psychologiemagazine)

This entry was posted in alleen zijn, rouwproces, verdriet and tagged , , , . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *