Een relatie starten vanuit eenzaamheid, een goed idee?

Eenzaamheid is het laatste taboe, kopte de krantentitel. Vooral singles en ouderen zouden ermee te kampen hebben, maar beschaamd zijn om er voor uit te komen. Zijn singles per definitie eenzaam? Is de Happy single dan echt een mythe?

 

Volgens mij is er een groot verschil tussen alleen zijn, eenzaamheid en sociaal isolement zijn twee verschillende dingen. Eenzaamheid is iets subjectiefs. Je kan je eenzaam voelen ook al zit je in een relatie en ben je niet alleen. Eenzaamheid is het gevoel dat de contacten die je hebt niet beantwoorden in diepgang of frequentie aan de behoefte die je hebt. Dat laatste, de behoefte die je hebt, speelt een cruciale rol in het gevoel van eenzaamheid. Er zijn heel wat mensen die weinig sociale contacten hebben maar zich helemaal niet eenzaam voelen.

Sociaal isolement is geen subjectief, mar een objectief gegeven. Het gaat letterlijk over het aantal contacten die je hebt.

Hoe kan het dan dat in deze tijden van facebook en andere sociale netwerken mensen zich toch nog eenzaam kunnen voelen of sociaal geïsoleerd zijn?

De verwachtingen van de maatschappij over sociaal gedrag is groot. Je bent verplicht om je bij verschillende sociale groepen aan te sluiten. Op het werk, in je familie, met (verschillende, naast elkaar bestaande) vriendengroepen, in de buurt, op een vereniging of op cursus, op de school van de kinderen, en ga zo maar door. Bij elk van die groepen zijn er andere regels, andere sociale gedragscodes, andere verwachtingen en speel je een andere rol en krijg je een ander mandaat of een andere positie opgelegd. Wie over voldoende sociale vaardigheden beschikt en flexibel genoeg is , heeft hier geen probleem meer. Maar er zijn heel wat mensen die deze flexibiliteit niet aankunnen, het moeilijk hebben om telkens voor zichzelf op te komen en verbintenissen aan te gaan.

Hopen dat een nieuwe relatie de enige sleutel is om je uit de eenzaamheid te halen, is een grote verwachting. Uiteraard kan dat en zou dat zo moeten zijn. Heel veel mensen gaan zelfs vanuit het gevoel van eenzaamheid op zoek naar een partner. Dat is een haast biologisch gegeven: de behoefte van nabijheid te voelen, intimiteit te voelen, je veilig te voelen.

Maar relaties kunnen mislukken, ondanks de investering die je doet. Eenzaamheid heeft te maken met een gebrek aan een puur, wezenlijk en diep contact. Je kan die vinden in een liefdesrelatie, maar wanneer je je echt eenzaam voelt, lijkt het mij belangrijker om je niet onmiddellijk te storten in een relatie. Vanuit een gevoel van eenzaamheid een liefdesrelatie beginnen zorgt al snel voor een grote afhankelijkheid van de nieuwe partner en wanneer die relatie opnieuw op de klippen loopt, val je terug in hetzelfde onaangename gevoel. Het opbouwen van een sociaal netwerk dat ervoor zorgt dat je je niet eenzaam voelt is veel belangrijker. Pas vanuit een goed zelfwaarde gevoel en het gevoel dat een liefdesrelatie alleen maar een aanvulling is op je leven, en geen noodzaak om te overleven, start je met de juiste mindset aan een nieuwe relatie.

 

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *