Hoe zielig is dat!

Een bruine kroeg, ergens in een bruisende studentenstad en diegene die toevallig samen aan tafel belanden waren al lang student af. Iemand getrouwd, iemand gescheiden, een eeuwige -zelf gekozen- iets oudere vrijgezel en een jonge -niet zelf gekozen- single. Het thema was snel duidelijk en boeide ons allemaal: relaties. En daar had elk van de stamgasten wel een reden voor, of het nu professioneel was of niet. De jonge single was aan haar vierde glas wijn bezig en vertelde dat ze geen vrijgezel meer wilde zijn, maar dat ze gewoon maar niemand tegen kwam. Niemand?

De drie anderen keken haar ongeloofwaardig aan. Deze jonge dame zag er oogverblindend uit, had een goed stel hersenen in haar hoofd, was grappig, sportief, ging uit,… Nee, dat kon niet. En gelijk hadden ze. Ja, er was die ene vriend van een vriendin geweest. Die had haar gezien in de zomervakantie op een van de vele festivals en had haar maar niet kunnen vergeten en nu had hij het telefoonnummer van haar gevraagd via de vriendin. Net gebeurd, gisteren gebeurd. Hij had nog niet gesmst of gebeld, maar eigenlijk moest het ook niet. Want… hoe zielig is dat!, zei ze net iets te luid met rode kaken van de witte wijn in haar bloed.

De oudere vrijgezel sprong een beetje op de kar. Tja, iemand die al maanden haar maar niet uit zijn hoofd kan zetten, en nu haar nummer al een dag had en haar nog niet gebeld had, dat beloofde niet veel goed. Ze vond het zielig, verklaarde ze omdat het zo idioot leek dat iemand al die tijd met haar in zijn gedachten had gelopen. Het moest wel een zeer wanhopige vrijgezel zijn die zo met de liefde omging.

Toch niet, zei een andere tafelgast. Waarom zou je niet al maanden of weken iemand kunnen bewonderen en aan iemand kunnen denken zonder dat je daar effectief iets mee doet. Soms is het als vrijgezel net leuk om te voelen dat je weer iets kan voelen. Om te merken dat je na een gebroken relatie, het verdriet, het likken van de wonden, de boosheid, het alleen voelen, het vluchten, het afsluiten  en tot rust komen, toch plots weer vlinders kan hebben, zelfs voor iemand die je niet kent.

Dit soort van verhalen hoor ik wel vaker: mensen die stiekem een beetje verliefd zijn op iemand maar daar eigenlijk niets mee doen, net omdat het gevoel alleen al voor hen voldoende is. Dat ze blij zijn om te merken dat zo een hevig gevoel terug in hen leeft. De kans is groot dat ze gewoon schrik hebben om er iets mee te doen, omdat het gevoel dan gevaar loopt om stuk te gaan. Daarom wachten ze er ook zo lang mee. Het genieten van het gevoel is haast mooier dan het effectief uit te spreken en te springen in het onwetende en oncontroleerbare. Het houdt in dat je jezelf ook terug een stuk kwetsbaar opstelt, dat de kans bestaat dat je afgewezen wordt, dat de ander iemand heeft of zelf nog erger: helemaal niet in jou geïnteresseerd is.

De jonge single keek verbaasd. Ze was duidelijk een springer, iemand die de koe bij de horens zou nemen als ze iemand zou tegenkomen die haar wereld even overkop zette. Maar goed, niet iedereen is Jan Zonder Vrees. Sommigen van ons hun rugzak is wat groter  en hebben net iets meer schrik om opnieuw gekwetst te worden. En ja, angst is een slechte meester. Maar die had hij toch overwonnen door haar nummer te vragen?

Nee, nee knikte ze. Het was vast iemand wiens biologische klok tikte, die gewoon aan een huisje -tuintje- kindje- boompje verhaal wilde beginnen en de eerste de beste die hij tegenkwam dan maar nam. Het was gewoon iemand die schrik had om alleen te zijn.

Schrik? Wie heeft er hier schrik en is nu al vooraf alle theorieën aan het verzinnen over iemand die ze niet kende alleen al maar om een reden te vinden om dadelijk  niet de telefoon te beantwoorden als hij belde om een glas te gaan drinken? Touché.

Die avond heeft hij niet meer gebeld, tot groot ongenoegen van de rest van het gezelschap dat wel haar gezicht had willen zien als ze de telefoon opnam en hoorde dat hij het was. De volgende dag stak er in de mailbox een berichtje van haar. Dat de avond haar aan het denken had gebracht, dat ze hem gehoord had en dat ze volgende week hadden afgesproken. En nog meer, dat ze vanaf nu op alle voorstellen, ja zou zeggen, want zelf moest ze die slechte meester ook maar eens buiten gooien.

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *