Liefhebben is je lot met iemand verbinden

Hoe (On-) afhankelijk kan je zijn?

Hoe je het ook draait of keert, in de liefde verbind je je lot en je leven aan het lot en het leven van een ander. Dat maakt je tegelijk meer en minder vrij. Meer, omdat als je een lief hebt, je ook energie kunt putten uit je relatie, energie die je dan kunt steken in andere dingen waarvoor je je wil inzetten. Minder omdat je hoe dan ook rekening wil en moet houden met je geliefde.
Op langere termijn, in historisch perspectief kunnen we een duidelijke tendens opmerken richting meer onafhankelijkheid van elkaar. Lang geleden waren paren zo afhankelijk van elkaar, dat ze wel gedoemd waren bij elkaar te blijven. Dat had alles te maken met de asymmetrische rollen van mannen en vrouwen.
Mannen waren kostwinnaar, brachten de nodige middelen in het gezin en kregen in ruil een groot deel van het gezag, zeker ten aanzien van de buitenwereld. Daarnaast zorgden ze hier en daar dat een klusje geklaard werd, de verzekeringen en de belastingaangifte in orde waren, het spaargeld in goede handen …
Vrouwen daarentegen hadden totaal andere verantwoordelijkheden. Ze runden het huishouden: ze zorgden ervoor dat er eten op tafel kwam, dat er kleren in de kas hingen, dat de kinderen opgevoed werden en het huis er netjes bijlag. Deze rolpatronen lagen zo ver uit elkaar, dat koppels niet zonder elkaar konden: zij had zonder hem geen middelen om van te leven, en hij kon ook moeilijk verder zonder haar.
Op die manier is het goed te begrijpen dat er lang geleden bijna geen echtscheidingen waren. Die zijn de laatste 100 jaar exponentiëel gestegen: in 1900 waren er in België : 690 echtscheidingen, in 1920: 2195, in 1940: 1803, in 1960: 4589, in 1980: 14457, in 2000: 27002 (bron: statbel.fgov.be). De grote graad van onderlinge afhankelijkheid had wellicht meer te maken met het geringe aantal echtscheidingen dan de hoge kwaliteit van de relaties binnen de huwelijken. We hoeven dus helemaal niet nostalgisch te doen.
De dag van vandaag ziet het plaatje er helemaal anders uit: vrouwen gaan in grote getale buitenshuis werken, en de meeste mannen zijn niet geheel verloren als ze voor een huishouden moeten instaan. Dat zorgt ervoor dat we veel meer keuzevrijheid hebben. We kunnen ook alleen door het leven. Dat maakt de keuze voor een partner vrijer, bewuster, authentieker ook. De keerzijde van de medaille is wel dat onze relaties minder duurzaam zijn geworden. Zodra er wat grondig fout loopt, kunnen we het hazepad kiezen. We hoeven niet langer relaties als een soort gevangenschap ervaren. We komen in een patroon van seriële monogamie terecht. We blijven onze partner trouw, zolang we denken meer uit de relatie halen dan we erin stoppen. Blijkt onze partner of de relatie na een tiljd onze ontplooiing of onze projecten in de weg te staan, kunnen we ermee kappen.
Op die manier dreigt de vooruitgang die een grotere zelfredzaamheid ongetwijfeld met zich meebrengt, ook enkele nadelige neveneffecten te krijgen. Partnerrelaties krijgen immers ook maar een zekere diepgang als ze enkele winters hebben doorgemaakt. In veel gevallen zijn de redenen waarom je bij een partner blijft, andere redenen dan die waardoor je je tot hem of haar aangetrokken voelde. Bovendien leer je elkaar pas echt waarderen als je door een aantal periodes van grote ergernissen bent gepasseerd. Op de duur heb je samen een geschiedenis, een verzameling aan gezamenlijke belevingen, waardoor de onderlinge intimiteit veel groter wordt. Dankzij deze ontwikkelde intimiteit kan ook het engagement groeien, voor elkaar en de relatie, waardoor nog meer moeilijke periodes getrotseerd kunnen worden.
Intussen weten we bijna allemaal: weinig fenomenen zijn moeilijker te realiseren dan een partnerrelatie die blijft duren, terwijl beide partners tevreden blijven. Het is evengoed bekend dat er weinig singles zijn die tevreden blijven over het partnerloze statuut. Zo komt het dat het wonder steeds opnieuw gebeurt. Het avontuur van twee mensen die het erop wagen, zonder dat ze garanties krijgen op een goede afloop, zonder dat ze een omnium verzekering kunnen afsluiten die de toekomst van de relatie verzekert. De moed om het er steeds opnieuw op te wagen, hebben we te danken aan de verliefdheid. Aan de ervaring ook dat het niet zo aangenaam is om vaak alleen te zijn. Daardoor vinden we steeds opnieuw de kracht het erop te wagen. Eens moet het immers lukken, en wie weet niet de volgende keer. Alvast veel succes toegewenst, ook in de rest van dit nieuwe jaar.

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *