Taboe’s en geheimen

Hoe open moet je zijn, en hoe gesloten mag je zijn?
Moet je werkelijk alles met elkaar delen?
Is het oké als je bewust iets verzwijgt voor je partner?
Wat te denken over taboe’s in een partnerrelatie, dingen waarover niet gepraat kan worden?
Welke zijn de meest voorkomende taboe’s?
Hoe kan je ze helpen bespreekbaar stellen?

De vragen zijn al makkelijker gesteld dan beantwoord. Vooreerst heb je mensen met verschillende persoonlijkheidskenmerken. Enerzijds zijn er mensen die honderduit vertellen over zichzelf en wat ze meemaken. Ze zijn voor anderen een open boek, lijken de moeilijkheden beter te verwerken en hebben weinig last van drukkende geheimen. Zij worden ook wel eens extravert genoemd, een eigenschap die in onze samenleving veelal als een kwaliteit en een waarde wordt beschouwd. Een geluk voor de mensen die het zijn.
Aan de andere kant staan de mensen die meer zwijgzaam zijn. Ze treden niet graag op het voorplan, vallen dus niet op, zijn vaak goed in luisteren. Ze hebben dikwijls een rijke innerlijke belevingswereld. ‘Stille waters’ dus, ook wel eens introverten genoemd. Zij krijgen van hun omgeving vaak te horen dat ze meer moeten praten, beter voor zichzelf mogen opkomen, en niet zoveel hoeven op te kroppen. Zij hebben het vaak moeilijker om negatieve ervaringen verwerkt te krijgen. Ze zijn anders dan hun extraverte soortgenoten, maar daarom niet minder. Maatschappelijk gezien hebben ze het heel wat moeilijker, al hebben ze wellicht evenveel maar andere kwaliteiten.

In iedere relatie blijven er thema’s onbesproken: daar kunnen verschillende goede redenen voor bestaan. Sommige zaken zijn gewoon niet relevant: je kunt nu eenmaal niet alles met elkaar bespreken, ook niet met je meest dierbare. Als ze de partnerrelatie niet raken, is het aan elke partner vrij te belslissen welke onderwerpen je wel of niet bespreekt. In sommige gevallen zijn deze verschillen ook geslachtsgebonden. Na een drukke dagtaak hebben velen, vaak vrouwen, de behoefte een half uurtje te vertellen over wat ze die dag allemaal meegemaakt hebben, dat kan opluchten. Anderen, vaker mannen dan vrouwen, hebben juist de behoefte om de zorgen die samenhangen met het werk achter zich te laten en dus om het er thuis juist niet over te hebben. Voor vrouwen is praten vaak een doel op zich, voor veel mannen moet het praten in dienst staan van iets anders.

Ook iemands verleden is vaak te uitgebreid om het volledige verhaal te vertellen. Ons geheugen filtert al een groot gedeelte ervan weg. Ook zal de persoon in kwestie al dan niet bewust selecteren wat hij of zij uit het verleden vertelt, en de manier waarop die dat doet is hoe dan ook gekleurd door de eigen ervaringen. Stukken uit het verleden die te pijnlijk zijn geweest (trauma’s), of waarover men zich schuldig of beschaamd voelt, zullen in veel gevallen onbesproken blijven. Deze items vallen voor die persoon buiten de grenzen van wat hij/zij wil bespreken, en dat verdient het grootste respect van hun intimi.
Relationeel gezien is er een groot verschil tussen wat niet besproken wordt, wat niet besproken kan worden (taboe’s), en wat geheim gehouden wordt. Taboe’s en geheimen kunnen immers wegen op een relatie. Zo komt het vaak voor dat koppels die al tientallen jaren samenleven, bij een therapeutisch gesprek voor het eerst dingen van elkaar te weten komen, precies omdat er ruimte wordt gecreëerd om bespreekbaar te maken wat het voorheen niet was. Vaak worden bepaalde vragen niet gesteld, omdat men schrik heeft voor het antwoord.

Een aantal veel voorkomende taboe’s draaien rond seks, geld, kinderen, verdriet, (schoon-) familie … Thema’s waar mensen zich nauw bij betrokken voelen. Sommige onderwerpen lijken zo persoonlijk dat je ze zelfs met een partner niet makkelijk bespreekt:
Zeggen wat je graag hebt en waar je een hekel aan hebt op seksueel vlak.
Vertellen dat je je zorgen maakt over de financiële toekomst van jezelf of je kinderen.
Ervoor uitkomen dat je geheel andere pedagogische principes hebt.
Schuchter praten over een onverwerkt trauma.
Onthullen dat je je gekwetst voelt door iemand uit de naaste omgeving van je partner.
Het vraagt enorm veel moed om het over dergelijke thema’s te hebben. Toch is het soms aan te bevelen, omdat een goed gesprek wonderen kan verrichten.

Ook geheimen kunnen de relatie en het gemoed bezwaren. Denken we bijvoorbeeld aan een slippertje. Velen verzwijgen het ten aanzien van hun partner, bijvoorbeeld om die niet te kwetsen. Ook slechte gewoonten worden vaak verstopt, al was het maar om ze niet te moeten afleren. Absolute openheid blijft een utopie voor elk koppel. Ik pleit liever voor maximale openheid: de graad van eerlijkheid die je als koppel kunt dragen. In een goede relatie kunnen partners er gerust een geheim tuintje op nahouden… Zolang het maar geen heuse ‘lochting’ is.

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *