Zijn singles te veeleisend?

Veel mensen hebben snel een oordeel klaar. Ook over singles: ‘ze zijn te moeilijk in de omgang’ of ‘ze zijn veel te veeleisend bij hun partnerkeuze’ … Diezelfde mensen hebben waarschijnlijk nog een reeks ‘verklaringen’ achter de hand voor het alleen zijn van singles. Mensen hebben nu eenmaal een uitleg nodig. Alsof het makkelijk vast te stellen is, wat maakt dat de ene persoon geen partner heeft en de andere wel!
Hoe veeleisend mag je overigens zijn in je zoektocht naar een partner. Zoek je steevast naar een droomprins(es), dan kan je er donder op zeggen dat je na een half jaar met het schaamrood op je kaken terug bij af staat: ook deze partner is niet perfect. Dat leek wel zo, in het begin toen alles aan haar / hem blonk en schitterde. Maar dat is helemaal niet zo, daar kun je met een gerust hart gif op innemen. Aan het ander uiterste kan je ook te snel tevreden zijn. Als je de eerste de beste neemt die zich aanbiedt, zal je waarschijnlijk ook afhaken na een tijdje: ‘als het dit maar is, dan toch maar liever zonder’.
Wat is dan de gulden middenweg tussen te veel en te weinig eisen of verwachten van een partner. In onze cultuur gelden enkele minimumvereisten voor zo goed als iedereen: warme gevoelens voor een partner, aantrekkingskracht, geen te groot leeftijdsverschil, gelijklopende interesses, waarden, levensdoelen…
Als je veeleisend bent, ben je dat dan met betrekking tot de partner? Zijn er goede en slechte partners in objectieve zin? Welke eigenschappen geven daarbij dan de doorslag? Intelligentie, gevoel voor humor, empathie? Of eerder een mooi gezicht, een slanke lijn of gemakkelijk zijn in de omgang? Zijn lieve, goede, inschikkelijke mensen ook goede partners? Of vullen zij juist een emmer aan irritaties waardoor ze negatieve gevoelens ontwikkelen tegenover hun vriend(in) en daardoor juist moeilijker worden in de omgang?
Of slaat het veeleisend zijn eerder op de mate waarin het ‘klikt’ tussen twee mensen? Dan gaat het niet over goede of slechte mensen, maar over een betere of een minder goede ‘match’ tussen twee persoonlijkheden. En als dat zo in elkaar zit, is die klik dan een statisch iets dat bestaat of niet bestaat, en waar je je dus maar best bij neerlegt? Of is het eerder iets dynamisch, iets dat kan groeien; zodat je er mee kan voor zorgen dat het beter klikt? Het lijkt inderdaad zo dat het eerste jaar dat mensen samenwonen, ze elkaars ‘handleiding’ moeten leren kennen en geleidelijk beter met elkaar leren samenleven. Een hoopgevend gegeven voor mensen die het niet te snel wensen op te geven.
Hoe bereik je het gezonde evenwicht tussen voldoende verwachten enerzijds, en toch niet het onmogelijke aspireren? Kunnen we bijvoorbeeld verwachten dat onze partner verliefd op ons blijft? Dat alvast niet op de overweldigende wijze eigen aan het begin van een relatie. Dat is gedoemd om te verminderen naarmate mensen meer vertrouwd met elkaar raken. Kunnen we verwachten dat onze partner ons trouw blijft? Dat misschien wel, al is het daarbij wel goed te beseffen dat dat ook soms moeite kost. Levenslang trouw blijven aan één en dezelfde partner, voor de enen iets onnatuurlijks, voor de ander iets om na te streven, voor weinigen evident. Het makkelijkst lijkt om verliefdheden zoveel als mogelijk in de kiem te smoren.
De meeste singles verlangen wel naar een partner, maar weten niet goed wat ze met dat verlangen kunnen ondernemen. Een afwachtende houding wordt alvast niet beloond. Wanhopig op zoek gaan naar een partner komt vaak zielig over. De eerste de beste nemen lijkt al helemaal geen goed idee. Ondernemend zijn zonder te gretig te worden lijkt een goede middenweg. Sociale media kunnen helpen: een langzame paringsdans, zoals de zeepaardjes doen, lijkt aangewezen en ook prettig. Via chat en mail leer je mensen al voor een stukje kennen. Interesse kan gewekt worden. In deze fase lijkt het belangrijk zo weinig mogelijk vooroordelen te hebben, waardoor je interessante mensen te snel zou uitsluiten. De ervaring leert dat heel wat mensen gelijktijdig ook heel wat contacten hebben vanop afstand. Als dergelijke contacten enkele dagen of weken deugd blijken te doen, kan je een eerste date overwegen. Je leert mensen immers pas echt kennen in levende lijve. Pas dan kan je de noodzakelijke ‘klik’ gaan ondervinden, of niet. Pas dan kan je beslissen of je in een relatie met die persoon wil investeren.

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *